Październik 2012, Alex Honnold (wspinacz, lat 28) rozmawia z Peterem Mortimerem (filmowiec, lat 39) o nowym filmie wspinaczkowym, w którym Alex wspina się na jeden z drapaczy chmur. „Pomyśleliśmy czy nie powinna to być kolejna rzecz do zrobienia”, wspomina Mortimer, twórca Sender Films, „solówka na drapaczu chmur?”.

Felix Baumgartner, austriacki BASE jumper wykonał skok z blisko 40 km, transmitowany na żywo. Panowie powyżej mieli lepszy pomysł… Rozpoczęli dyskretnie sondować stacje telewizyjne. Honnold wspina się bez liny na jeden z najwspanialszych budynków świata, na żywo w TV. The National Geographic Channel ogłasza w czerwcu, że wybór padł na Taipei 101 w Tajwanie. Budynek ma 509,2 metra wysokości. Wspinaczkę planowano pierwotnie na listopad, ale ze względu na konieczność dopięcia wszystkich szczegołów przesunięto „imprezę” na 2014 rok.

Alex Honnold, fot: climb.pl

Plan jest taki, aby skorzystać z systemu jaki wyrobili sobie podczas wspinaczek w Yosemitach. Honnold startuje mając buty i magnezję „pod ręką”. Tymczasem Mortimer, Nick Rosen (współtwórca Sender Films) oraz grupa najlepszych operatorów i riggerów będą śledzić postępy wspinacza jumarując za nim. To wszystko ma się przełożyć na wysoką oglądalność. „Mówisz o czymś, a ktoś inny to podchwytuje”, wyjaśnia Mortimer.

Honnold to największe nazwisko spośród sportowców ryzykujących życie, aby osiągnąć cel. Cel rodem z podręcznika Evela Knievela. Pierwszym był Baumgartner i jego stratosferyczny skok. Kolejnym, Nik Wallenda, który przeszedł Wielki Kanion, na linie rozwieszonej ponad nim, tj. ok. 450 m. Transmisję na żywo, na Discovery Channel oglądało ok. 13 mln widzów. Ten wynik bije 13-letni rekord. We wrześniu, BASE jumper Miles Daisher zapowiedział próbę przeskoczenia Snake River Canyon na motocyklu. Coś czego nie udało się osiągnąć Knievelowi. ”Sketchy” Andy Lewis – slackliner, który był uczestnikiem występu Madonny podczas finału SuperBowl w 2012 – ma plany przejścia slacka rozwieszonego pomiędzy dwiema wieżami Mandalay Bay w Las Vegas (blisko 110 metrów).

Pod wieloma względami przypomina to powrót do starych form rozrywki. „Idea spektakularnych akrobacji to cofnięcie się do ery cyrkowej” mówi Robert Thompson, profesor z Syracuse University. „To jest zbieżne z potrzebami współczesnych mediów cyfrowych.” W czasach zmniejszających się wskaźników oglądalności oraz słabnącej zdolności koncentracji, cóż może być bardziej zniewalającego niż wyczyn sportowca podkreślony realną perspektywą tragedii podczas trwania przekazu? „Jeśli trafiasz na kogoś, kto przesuwa granice ludzkich możliwości, to potrafi stać się inspiracją dla naszych widzów,” tłumaczy kierownik produkcji Discovery, Howard Schwarz, który stał za organizacją przejścia Wallendy. „I jeśli mam być całkowicie szczery, odbyło się to na zasadzie: a nuż się spodoba.”

Nikt bardziej nie odpowiada powyższemu profilowi niż Honnold, z „głupkowatym” wyglądem, cielęcym wzrokiem i facetem, który odstawił solówkę na Half Dome w Yosemitach. Później wypłynął na szerokie wody komercji angażując się w reklamę Citibanku nakręconą w pobliżu Moab oraz biorąc udział w programie „60 Minutes”. „On jest kimś więcej niż wspinaczem”, twierdzi Mortimer. „Robi coś czego nie będą w stanie powtórzyć najbliższe generacje wspinaczy. Nie wiadomo czy kiedykolwiek, ktokolwiek się taki powtórzy. Jeśli podzieli się nasz biznes na dwa pudełka. W jednym umieścimy dokonania Alexa, a w drugim całą resztę to to pierwsze będzie większe.”

Cały artykuł na Climb.pl