Nie było żadnego komunikatu, a przecież na komunikat tu wszyscy czekają. Na konkret, czy Karim Hayat z zespołem jest już w c3 , czy są razem z Polakami... Tymczasem jest cisza.

Taka cisza, która robi się namacalna i dopiero w tedy odczuwa się to, że oni są Tam. W malutkim namiociku, zaszronionym, szarpanym przez wiatr. Odległość, o której można chwilami zapomnieć, staje się niezaprzeczalnym faktem.
Emilio Previtali, po rozmowie z Simone Moro z c3, gdzieś już schowanym za skałami na Grani, napisał że głos jego brzmiał jakby dolatywał z innej planety... metaliczny i daleki. Nie rozumiałam tego. Ot przetłumaczyłam po prostu. A dziś, poczułam co to jest świadomość "innej planety".

Brak wieści z Broad Peaku...

Każdy się tam mierzy ze zmęczeniem potwornym, brakiem tlenu, zimnem i pragnieniem. Z emocjami. Każdy z tym samym, a zarazem z czymś innym. Bo w górach już tak jest. Ta góra jest jednak szczególna, bo tam są wspomnienia. Niepokoje, smutek, lęk i utracone nadzieje. Z tym bagażem, trudno na nią wejść, ale może to wejście uleczy duszę. Tak więc dalej czekamy cierpliwie . Bo wiadomość przyjdzie na pewno. Tylko teraz, tam ta cisza jest potrzebna.

Telefon satelitarny na Broad Peaku jest prawdopodobnie rozładowany... można jednak przypuszczać, że zespół BPME2014 Karim Hayata jest już naprawdę wysoko. Brak wiadomości, to również dobra wiadomość.
Jesteśmy myślami przy nich i czekamy dalej...

Małgorzata Klamra