Bezpieczeństwo

Skrajne wysokości z powodu ostrego niedostatku tlenu stanowią dla fizjologii ludzkiego organizmu poważne wyzwanie. Amerykańska Medyczna Ekspedycja Badawcza na Everest została zorganizowana specjalnie w celu zbadania reakcji człowieka na takie warunki. Zakończyła się ona sukcesem; uzyskano dane fizjologiczne na wysokości ponad 6000 metrów oraz kilka pomiarów na samym szczycie.

W pierwszej części cyklu artykułów o lawinach przedstawimy warunki ich powstawania. Dla państwa informacji oraz bezpieczeństwa omówimy sytuacje jakie muszą zaistnieć, by powstały tak zwane warunki lawinotwórcze.

Najcięższą postacią choroby wysokościowej jest wysokościowy obrzęk mózgu. Najczęściej poprzedzany jest objawami ostrej choroby wysokogórskiej (AMS - Acute mountains sickness) takimi jak bardzo silne, uporczywe bóle głowy i wymioty. Jest uważany za jej schyłkowe stadium. Jednak trzeba mieć na uwadze także fakt, iż brak poprzedzających objawów nie wyklucza możliwości pojawienia się HACE.

Każdego roku na terenie Alp ginie w lawinach od 100 do 150 osób. W Polsce w wypadkach lawinowych ginie od jednej do kilku osób rocznie. Według statystyk IKAR ( organizacji skupiającej narodowe służby ratownicze), ponad 40 procent śmiertelnych ofiar wypadków lawinowych stanowią narciarze uprawiający narciarstwo wysokogórskie ( ski-alpinizm).

Międzynarodowa Komisja Ratownictwa Górskiego IKAR - CISA została powołana w 1948 roku. Jest największą na świecie organizacją zrzeszającą górskie służby ratownicze krajów Europy i Ameryki Północnej. W organizacjach tych działa blisko 50 tysięcy ratowników górskich, których głównym zadaniem jest niesienie pomocy osobom poszkodowanym na terenach górskich. W większości ratownicy działają jako wolontariusze - nie pobierają za niesiona przez siebie pomoc żadnych środków finansowych.

Podkategorie